Mijn aandacht wordt getrokken door een leesboek over wetenschap en dat voor kinderen vanaf tien jaar. Voor me ligt een hardcover van 294 bladzijden. ‘Eerst nadenken en daarna proeven doen’, staat er op de achterzijde. De auteur, Marc Boada, is een gepassioneerd wetenschapper en tracht zijn liefde voor de wetenschap over te brengen. Hij is daarin geslaagd!
Max de Vos is twaalf jaar. In het wetenschapsmuseum staat hij bij de slinger van Foucault. Daar wordt de basis gelegd voor dit boek. Max wordt omringd door slimme mensen, zijn moeder is psycholoog en zijn vader electriciën en ‘geleerde bol’. Ze stimuleren Max net als zijn leraar die dol is op wetenschap. Max wil de wereld om hem heen graag begrijpen. De slinger van Foucault stopt nooit. Hoe kan dat nou? Stapsgewijs probeert Max een slinger na te bouwen. Iedere keer krijgt hij nieuwe informatie van een slim persoon om hem heen, dat zorgt ervoor dat hij steeds een stapje verder komt in het begrijpen van deze slinger. Een mysterieuze man verteld hem dat de slinger van Foucault het mooiste bewijs is dat de aarde om zijn eigen as draait. Max begrijpt dit in eerste instantie niet, maar door het blijven uitoefenen van experimenten en proeven. Tot zelfs bij zijn opa thuis, komt Max iedere keer tot een inzicht.
Voorin het boek is een lijst van namen en begrippen en een overzicht van ‘wie is wie’ opgenomen. Achterin het boek vind je een overzicht van de experimenten, de appendix en een noot van de schrijver. Tijdens het verhaal van Max wordt met enige regelmaat wetenschappelijke terminologie gebruikt. Deze ‘moeilijke’ woorden worden direct in een kader verklaard en uitgelegd. Dit boek is uitermatie geschikt voor kinderen die met een antwoord op hun vraag geen genoegen nemen. Bij wie het antwoord juist meer vragen oproept. Helemaal leuk wordt het wanneer de proeven en experimenten in dit boek ook thuis uitgevoerd kunnen worden. Het credo: “Do not try this at home”, gaat hier niet op!
‘Max en de slinger van Foucault’ van Marc Boada, vertaald door Elly Bovée met illustraties van Pere Mejan, Clavis Uitgeverij, februari 2015 is o.a. hier te koop:
[bol_product_links block_id=”bol_55104f7f686e1_selected-products” products=”9200000036417706″ name=”slinger” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
Boek 33/53 #boekperweek
/Lmcmr
Ik heb dit boek over Max onlangs doorgebladerd en ben er niet echt helemaal tevreden over.
De poging van de auteur is moedig en de opzet van het boek is redelijk origineel maar ik vermoed dat maar weinig kinderen dit boek gaan uitlezen, laat staan alle proeven gaan doen.
Dat er moeilijke woorden worden gebruikt is tot daar aan toe, en soms noodzakelijk en juist goed, maar dat de zinnen vaak moeilijk, dat wil zeggen niet vlot, te lezen zijn en dat bijv. de dialogen vaak nogal houterig zijn, dat stoort. Het lijkt me toch de bedoeling dat dit soort boeken aantrekkelijk zijn voor kinderen (voor de basisschool lijkt me dit onderwerp echt te hoog gegrepen) en dan volstaat het niet om veel uit te leggen en af en toe een niet heel geweldige tekening te plaatsen. Bovendien lijkt het mij dat het ook wel in een flink aantal pagina’s minder kan worden behandeld.