Daar staan zes vuilniszakken, twee dozen en een tasje voor de weggeefhoek te wachten in de gang….
De lokale weggeefhoek heeft ruim 1100 leden. De spullen komen goed terecht. Ik voel me euforisch als ze opgehaald worden. Het voelt fijn iets weg te geven. Ik krijg bijna zin om nog een categorie aan te pakken.
De volgende dag ben ik niet in mijn hum. Hoe kan dat nou? Het gaat zo goed. Ondanks dat de meisjes thuis zijn wil ik de meisjesslaapkamer aan gaan pakken. Het loopt nou eenmaal zo. Ik maak een start met de vakkenkast maar ervaar veel weerstand van onze oudste. Uiteindelijk stop ik ermee om de rust te bewaren. Even later gaat ze zelf met een vuilniszak aan de gang en vult het met spullen die volgens haar wegkunnen. Ook duikt ze in haar eigen kledingkast. Ik sla het gade van een afstandje en voel mezelf beroerd. Het lijkt wel of mijn lichaam zelf ook grote opruiming houdt. Daar had ik al wel over gelezen in #opgeruimd, maar vond het een beetje overdreven. Ga ik soms te snel? Pas einde van de middag kom ik weer wat tot mezelf en besluit dit dagboek bij te houden. Het schrijven van het eerste deel heeft me inzichten gegeven. Die echt even moeten bezinken.
Op een lange schooldag duik ik direct om 08.45 uur de meisjesslaapkamer in. Marie Kondo schreef al dat je opruimen alleen moet doen zonder je familie. Ik besluit wat grote speelgoedcollecties te houden in curver bakken en alle losse speeltjes weg te doen. Ik schift in houden, weggooien of weggeven. Ik kiep alle bakken en doosjes leeg en laat alles door mijn handen glijden. Het wegdoen gaat me steeds makkelijker af. Ik sorteer alles en heb een doos vol elastiekjes, armbandjes, kettingen en haarspeldjes. Het zou makkelijker zijn alles weg te gooien en met de meisjes nieuwe te gaan halen. Ik schuif deze beslissing op de lange baan. Hetzelfde doe ik met de poppenbak, want ik moet toch voor einde schooldag de kamer weer in orde hebben. Alle meubels staan op de gang, ik kan voor het eerst in jaren weer eens goed bij de gehele vloerbedekking. Er gaan wat grote items verhuizen en de rest gaat er schoon weer in. Ik ben blij dat ik laatst al eens alle verkleedkleding heb gewassen. En de kinderboekenkast doe ik ook later wel, daar heb ik nu geen tijd meer voor. Gelukkig houd ik een uurtje over om wat te drinken en eten. Ik begin het idee te krijgen dat ik mezelf steeds zo slecht vol omdat ik ineengedoken op de grond zit te werken zonder te eten of drinken tussendoor. Steeds wanneer mijn lichaam alarmeert duw ik een tandje hoger door, doorzetten, doorzetten!
Ik loop naar school. Een van de moeders verteld dat ze het boek van Marie Kondo ook heeft gekocht en weer anderen vragen of ik inmiddels al klaar ben met opruimen. Het thema opruimen leeft goed om mij heen en misschien kan ik meer mensen motiveren. Ik vertel wel steeds eerlijk over de hoeveelheid werk, mijn lichamelijke effecten en hoe zwaar ik het vind. Het opruimen komt erbij, al staat het schoonmaken, bloggen e.d. even op een laag pitje.De meisjes rennen bij thuiskomst naar binnen. Het gebruikelijke uit-school-gesprek gaat alleen maar over “mag ik iets te eten, mag ik iets te drinken?”. Er wordt met geen woord gerept over het speelgoed. Manlief had de drie overvolle vuilniszakken speelgoed al weggegooid en ik had de spullen voor de weggeefhoek apart gezet. Ze missen gewoon die zes volle vuilniszakken niet????????????????????? Wel spelen ze vaker dan voorheen in de slaapkamer. Ook komt vooral de peuter steeds met andere speeltjes aanlopen. Heb ik mezelf hier zo druk om gemaakt? Bij het naar bed brengen zegt de oudste:` Wat hebben we eigenlijk een grote kamer.`
En daar staan weer drie vuilniszakken en twee karretjes klaar voor de weggeefhoek…..
/Lmcmr