En daar ligt Hoofdstuk vijf “Opgeruimd” van Marie Kondo op het dressoir!
Waar ik ook ben, ik praat over “Opgeruimd” en ik krijg steeds dezelfde reacties:”O ja, die staat ook op mijn lijstje”, of “Dat zou iets voor mij zijn”. Trots vertel ik over de drie afvalzakken vol papier maar ook dat ik er tegen op zie. Het opruimen gaat steeds therapeutischer werken. Nadeel is dat ik er slecht van slaap en overdags hoofdpijn heb. Ook lijkt het alsof ik buiten adem ben en heb ik een kort lontje. Nu moet het maar eens over zijn en ik neem mezelf voor ‘s avonds het boek uit te lezen. De kunst van het opruimen verandert je leven drastisch. Nou, dat klopt welk, ik ben er beroerd van, maar toch wakkert er in mijn lichaam een vlammetje dat me aan de gang houdt. ‘Zo kan het niet langer’ spookt er regelmatig door mijn hoofd. En de euforie van de drie volle vuilniszakken werkt verslavend.
Daags later verzamel ik al mijn kleding op de slaapkamervloer, ik trek alle lades en kasten leeg. Ook ons beddengoed moet eraan geloven. Ik neem al mijn kledingstukken in handen en er blijkt veel aan te mankeren. Het past niet, het zit me niet lekker of ik vind het eigenlijk niet mooi. Verrassend snel sprint ik er door heen. Ik rol de kleding op die ik wil houden en vul daar maar anderhalve lade mee. In een oogopslag is mijn kledingcollectie te bekijken en ik neem mezelf voor binnenkort iets vrolijks te kopen. Onze driedeurskledingkast komt leeg op de kleding van manlief na. Het beddengoed van ons hele gezin past in de ruimte boven het hanggedeelte. Ook in een oogopslag te overzien. Ik rol onze sokken netjes op en gooi oude onderbroeken weg. Het resultaat is bijna vijf vuilniszakken vol en ik laat manlief bij thuiskomst trots onze nieuwe kasten zien. Ik ben zo vrolijk, iedere keer als ik mijn lade open trek raak ik vervuld van blijdschap. Ik ben blij dat ik het heb gedaan. De plastic kledinghangers kunnen weg. Alleen wat ga ik met de vuilniszakken doen? Ik kan het toch niet weggooien? Gelukkig krijg ik een verlossend telefoontje, de beheerder van onze lokale weggeefhoek wil het over een paar dagen komen halen met de auto. Ik voel me opgelucht en maak een foto van het resultaat.
Die auto wil ik even goed vullen dus ben gemotiveerd om door te stoten. Al voel ik mezelf helemaal niet goed. Ik slaap slecht, ik heb veel hoofdpijn en kan mezelf niet goed concentreren. Het gevoel is dubbel, ik zou heel graag door gaan met opruimen, maar het kost me meer energie dan ik heb en er komt de volgende dag niets uit mijn handen. Ik doe wat er van mij verwacht wordt, ik fiets heen en weer naar school, maak eten en drinken voor iedereen en dat is het wel. De dag dat alles opgehaald wordt hebben de meisjes maar een korte schooldag. Ik besluit onze schoenenverzameling aan te pakken. Ik loop heen en weer met een klapkrat van de schoenenkast naar onze slaapkamer en gooi alles op een berg. Ik verzamel uit het huis meer schoenen en vind nog een la vol met schoenen-op-de-groei. Als ik alle schoenen, laarzen en slippers te pakken heb, schrik ik wel van de berg. 
Hier moet hoognodig de bezem door! Ik soteer het wat op soort of maat en splits door. Het resultaat is weer een vuilniszak vol en een lade leeg. Alles past in de schoenenkast, ieder heeft zijn eigen plankje en het gordijntje gaat dicht.
Daar staan zes vuilniszakken, twee dozen en een tasje te wachten in de gang….
/Lmcmr