want daar gaat weer een vuilniszak met badspeelgoed en kassabonnen de deur uit ….
Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets heb opgeruimd. Toch was ik er in mijn hoofd wel mee bezig. Ik kan mezelf er alleen niet toe zetten. Wat is dat toch? Manlief geeft aan erg tevreden te zijn met het verrichtte opruimwerk en voor hem is het eigenlijk wel best. Het is weer leefbaar. Weet hij veel dat de laatste twee meisjeskledingkasten helemaal volgestouwd zitten met kleding. Hoeveel gezelschapsspellen hebben we eigenlijk nodig? Waarom heb ik zoveel op de groei gekocht? Voor een levensfase die nog lang niet in zicht is bij de kinderen.
Ondertussen word ik om mij heen steeds aangestoten door moeders die ook aangestoken zijn met het opruimvirus. De aantallen vuilniszakken lopen bij hen vlot op en komen gevaarlijk dicht bij mijn afvalberg. Ik had een kleine voorsprong omdat ik het boek van Marie Kondo al voor het in de winkels lag mocht lezen. Ik voel mij gelukkig niet verleid tot een wedstrijd, ik ben blij voor de andere gezinnen. Het brengt zoveel goeds. Helaas motiveert het mij ook niet de draad weer op te pakken. Ik neem mijzelf voor in onze lange meivakantie nu eindelijk eens de laatste twee kledingkasten aan te pakken.
Gelukkig komt er aan de poort niet veel overtolligs meer ons huis binnen, wordt er sneller geschakeld en laat ik de dingen meer niet zo op zijn beloop. Het wasgoed ligt minder lang in de wasmand, in de droger of aan het wasrek te wachten. Ook komt het iets vaker voor dat ik bedank voor spullen, ik kan de aanbieders goed door verwijzen naar iemand anders. Wat kapot gaat verdwijnt nu echt de prullenbak in en komt niet op een stapeltje-nog-eens-goed-naar-kijken-als-ik-de-tijd-heb.
Het duurt tot een van de laatste dagen van de vakantie als ik plotsklaps tijd en ruimte heb om op te ruimen. Al waren er een aantal goed regenachtige middagen tussen. De avond ervoor heb ik bij EenVandaag een verslag van Marie Kondo gezien. Ik zag haar sokken opvouwen en wat reacties van andere mensen op de Japanse opruimgoeroe. Inmiddels geroutineerd pak ik de zakken erbij. Ik trek de kast leeg en sorteer de kleine-meisjeskleding uit. In tijd van een half uurtje vlieg ik er doorheen, is de weggeefhoek weer een vuilniszak kleertjes rijker en kan dochterlief zelf weer bij de haar zo geliefde jurken. Ik kan niet wachten tot ze morgen naar haar kast loopt en zelf heel overzichtelijk iets van haar gading kan pakken. Heb ik hier nu zo tegenop gezien? Vort, morgen de laatste kast maar aanpakken. Voor nu, rustig aan, dan breekt het lijntje niet!
En daar gaat weer een vuilniszak vol naar de kleine meisjes van de weggeefhoek …..
/Lmcmr