“Als de kinderen op bed liggen doe ik gelijk even de was en als ik dan toch bezig ben, kan ik gelijk wel even stofzuigen en dweilen, want dan is het allemaal maar klaar!” Dit alles bedenk ik aan tafel, als we net klaar zijn met eten.
Hup kinderen op de fietsjes en nog even een rondje met de hond. Gelukkig is er dit keer maar 1 in een peuterpuber bui dus ik voorspel geen last met het wandelen met de hond. We zijn uiteraard nog geen 10 meter onderweg of Peuterpuber 1 schreeuwt door het hele dorp. “Papa! Ik heb het kouwwwwwd!”. Moet je door fietsen meid. Dan krijg je het vanzelf warm. Koud kon ze het niet hebben want na het drama rondje tussen het eten en de fietsen pakken, had mevrouw zich immers aangekleed tot Eskimo en kon haar maar weinig overkomen. Nadat mevrouw was uit gemopperd konden we mooi het rondje afmaken.
In mijn hoofd dagdroomde ik over de plannen van het weekend; tuin opruimen, naar de stort rijden, schuur opruimen, barbecueën en vooral genieten. Plots werd ik uit mijn dagdroom gehaald. Dame 1 vond dat dame 2 teveel aandacht kreeg van papa. Iets met al vooruit gefietst zijn en het idee hebben dat je alles mist. Vervolgens zet ze haar longen goed open en weet inmiddels de hele straat dat papa naar haar toe moet komen. Haar bui begint altijd met papa moet hier komen, en wel nu. Als blijkt dat het niet werkt, probeert ze het over een andere boeg. Papa moet nu hier komen want mevrouw moet plassen (note: ze staat inmiddels naast de poort van ons huis, wc binnen 4 passen in de buurt). Als papa roept dat ze gewoon zelf naar binnen kan en dat hij haar echt niet gaat helpen, komt haar zusje er aan om nog meer olie op het eerder ontstane vuurtje te gooien. Die neemt de fiets wel mee, dan hoeft ze daar zich niet om te bekommeren. Hoe lief het van haar zus ook is, werkt dit uiteraard als een rode lap op een stier en gaan nu alle remmen los. En hoe graag ik ook wil dat mijn lieve man dit zelf oplost, zie ik de wanhoop op zijn gezicht. Ik roep tegen stier in kwestie dat als ik naar haar toe moet komen, ze rechtstreeks door gaat naar boven en gelijk naar bed moet. Dit werkt voor 2 seconden, totdat mevrouw weer besluit om verder te gaan. Op dit soort momenten doe ik altijd even een klein dankwoord uit zuchten, want ik ben zo blij dat onze tweeling dit soort acties niet tegelijkertijd heeft. Dat zou ik echt niet aan kunnen. Inmiddels is het andere dametje al met papa boven en staat de dolle stier nog midden in de tuin te schreeuwen dat ze moet plassen. Het tafereel duurt zo lang, dat ze al lang 2x had kunnen plassen en mijn geduld raakt op. Ik loop op haar af. Dan begint ze nog harder te schreeuwen. Vooral vertelt ze nu dat ze wel zou luisteren en dat ze echt normaal kan doen. Nu luister ik een keer niet. Til haar op. Neem haar mee naar boven. Kleed haar om, poets haar tanden en leg haar in bed. Haar bui is veranderd en een klein moe meisje en nestelt zich heerlijk in haar bedje zoals ze dat altijd doet.
En ik? Ik ben gestrand op de bank en vraag me oprecht af hoe andere ouders dat toch doen? Huishouden naast de kinderen, werk, boodschappen en andere dingen. Die was? Ach die ligt er morgen ook nog wel. Nu eerst even mama tijd!
/Brianne
Afbeelding: Pixabay